Her yıl; 25 Nisan yaklaşınca; Gelibolu’da gözle görülür bir turist artışı görülür. Otobüsler, adeta konvoylar oluşturmaya başlarlar. Kimileri özel tırlar organize etmiş, içini ev gibi döşemiş ve bir aylığına Gelibolu’ya gelmiştir. Kimileri de, motosikletlerle ya da karavanlarla gelirler. 25 Nisan yaklaştıkça, kalabalık artar. Gelenlere yaklaşıp, kim olduklarını sorguladığınızda, hemen çoğunun; Avustralya’lı ve Yeni Zellanda’lı olduklarını görürsünüz. Onlar, kendilerinden yaklaşık 100 yıl önce, buralara gelerek, bu topraklarda kalan dedelerini aramaya gelmişlerdir.
Niye; bu tarihi seçerler? Çünkü; bu tarihte, yani 25 Nisan günü; atalarının, İngilizler’in emriyle, Arıburnu’na kara çıkartması yaptıkları tarihin yıldönümüdür. Ama; bu zavallı insanlar; İngiltere’nin menfaatleri uğruna, burada ölüme gitmişlerdi.
Bugün ise; Gelibolu’ya gelecek bir Anzak torunu; tatile gidiyormuş gibi hazırlanmıyor. Onlar; buraya dedelerini ziyarete geliyorlar. 25 Nisan tarihinden önce gelirler ve bu tarihe kadar; Gelibolu’nun savaş yapılmış bir çok yerini gezerek ve devamlı okuyarak; savaş ve savaş yerleri hakkında, ayrıntılı bilgi alırlar. Zaman zaman; geceleri sahile gider ve atalarının çıkarma yaptıkları yerlerden; uzun uzun kıyıyı seyrederler. Bu manzarayı kafalarında canlandırmaya çalışırlar.
Ve; bekledikleri o günün arifesi gelir. 24 Nisan akşamı; hepsi, sözleşmişcesine, Anzak Koyunda toplanır. Sayıları; binleri bulur. (2002 yılında: 15 bin kişi) Ellerinde; kutsal kitapları İncil bulunur. Gecenin karanlığında; saatlerce ayin yaparlar. Saat: 04.30 sularında, aynen atalarının, 25 Nisan 1915 sabahı, bu saatlerde yaptıkları gibi, elbiselerinin paçalarını sıvayarak, suya girerler. Su; neredeyse bellerine geldiğinde, sırtlarını denize vererek, yüzlerini karaya çevirirler ve atalarının, yıllar evel çıkartma sandallarından çıkarak, burada ağır ağır ilerlemeleri gibi, onlarda, karaya doğru ilerlerler. Bir nevi, o günlerin canlandırmasını yaparlar. Kimilerinin başlarında atalarının o günlerde giydiği şapkalar vardır. Kimileri de, asker elbisesi içindedirler. Bu yaptıkları ile de; dedeleri ile aynı ruh durumu içine girer ve onların buradaki ruh durumlarını anlamaya çalışırlar.
İşte; Anzaklar, her yıl 25 Nisan tarihinde, ülkemize geldiklerinde, Gelibolu’da bunları yaparlar.
Peki; bizler napıyoruz? Bu adamlar; binlerce kilometre uzaklardan gelip, hem de savaşta yenilmiş olan atalarını anma adına, bu kadar güzel şeyleri yaparken, bizler kendi topraklarımızda, en uzaktan gelen için 1 günlük yol olan bu yerlerde, bu savaştan galibiyet ile çıkmış olan atalarımız için ne yapıyoruz? Onları anma, hatırlama ve onların ruhlarına bir şey gönderme adına hangi güzel davranışları sergiliyoruz?
Hiç, hiç, hiç. Onlar, bu ülke için canlarını verdiler. Durum gerçekten çok kötü idi. Ülke elden gidiyordu. Karşı konulması çok zor kuvvetler, senin vatanını yok etmek için bir araya gelmişlerdi. Ama, onlar, yani senin dedelerin, canlarını ortaya koyarak, buraları terk etmediler. Öyleyse, onlar, başka milletlerin dedelerinden daha fazla anılmayı hak ediyorlar.
Lütfen; her düzeydeki insanımız, bu anılmayı onlardan esirgemesin. Onların, saygı ile analım. Onlar olmasaydı; şu anda, unutmayın ki, bu ülke de olmayacaktı. Gelibolu’ya gidelim, onları analım. Öğrencileri götürelim, çocuklarımızı götürelim.
